28 juni Veteranendag

We zijn uitgenodigd om wederom in een gemeente op de jaarlijkse veteranendag een javaanse dansvoorstelling te verzorgen. Hoewel we een beetje te laat vertrokken zijn, komen we toch op tijd aan om om te kleden en op te maken. Eerst doen we een soundcheck, want we willen niet als laatst op de bruiloft dat de muziek weer blijft hangen. De zaal is enorm groot.

We beginnen met de Gambyong, een welkomstdans. Jammer dat ik thuis niet mijn haar al heb gedaan, dat kost altijd veel tijd. En nu hebben we allemaal geen tijd om te eten vooraf.

Tijdens de eerste dans zijn er een handjevol toeschouwers, niet echt leuk om zo "verwelkomt" te worden, maar ja buiten is er ook een speciale kolone die voorbij rijdt en dat is natuurlijk zeker zo interessant. Op de een of andere manier zijn we alle drie een beetje afwezig tijdens de dans waardoor het hier en daar niet gelijk gaat, maar ja iedereen is heel enthousiast. Rennen na de dans naar de kleedkamer. ratsratsrats alles uit en kleding voor de mondrorini aantrekken. Halverwege komt de burgemeester binnen, hij wil graag met ons op de foto. Heel leuk, maar ja het betekent dat we weer geen hap kunnen eten.

Iedere dans heeft een eigen emotionele lading, een ander gevoel waar je je in moet leven. Het omschakelen naar een andere energie kost tijd en die hebben we nauwelijks en het is eigenlijk te hectisch, de dansen moeten we te snel achter elkaar uitvoeren, gelukkig zit de mondrorini zo ingebakken en zijn wij zo op elkaar ingespeeld dat het goed gaat. De zaal zit ook helemaal vol. Een van de commandanten heeft iedereen naar binnen ge-ordoneerd.

Dan weer snelsnelsnel alles uit en de golek kleding aan. Voordat we op moeten wil de halve wereld met ons op de foto. Een man in leger t-shirt blijkt zelf met ons op de foto te willen en niet een foto van ons met de burgemeester. Zo blij als een kind.

Dan de golek, Tanti is echt afwezig, ze gaat op mijn plek staan. Helaas voor mij, want daardoor val ik in ieder geval buiten het videobeeld. Later horen we dat er een paar oud Indie gangers de tranen in hun ogen hadden zo mooi vonden ze het en zo emotioneel was het voor hen. Daar doe je het toch voor! Ook heel schattig was een jongen van een jaar of 17 die met ons op de foto wilde, tegen Didi had ie gezegd dat ie blij was dat ondanks dat zijn ouders naar huis gingen hij blij was dat ie was gebleven, zijn voorouders kwamen uit Indonesie dus dit was echt een stukje cultuur van hem.