Weekend van de Javaanse dans 26 27 28 november 2010

3 dagen lang javaanse dansvoorstellingen.
het begon vrijdag middag voor de vrouwen migranten organisatie Zami in Amsterdam Zuid-oost waar Mike en ik de Ekaprawiro gedanst hebben. Grote mannendans, of nu ook door deze organisatie benoemd als grote vrouwendans, omdat ik mee deed, want ook vrouwen waren lijfwachten in het oude tijdperk van koningen en prinsen en prinsessen op het oude java.

na de dansvoorstelling moesten we racen naar het gamelanhuis waar we de generale repetitie hadden voor zondag. Dat ging op zich wel goed. Alleen 1 gamelan speelster ontbreekt en vorige week toen zij opeens meedeed met haar fluit voor de mondrorini klonk het weer heel anders en nu ze er niet is klinkt het weer anders. Niet zo handig voor een generale. Het is wel veel schakelen. Ook de pesinden lijkt een andere tekst te zingen voor de golek dan die we gewend zijn en omdat de boxen achter ons staan hoor je vooral de zang die de instrumenten (en daarmee het ritme enigzins) overstemt.

zaterdagavond, het is berekoud en Sandra haalt mij op. daarna rijden we langs het CS en pikken Intan op. In het partycentrum Jan van Galen is een hindoestaanse verjaardag waar wij zijn uitgenodigd om een javaanse dans te doen.


En dan is het zondagochtend, de grote dag, het 25 jarig jubileum van het gamelan orkest. ik voel me niet gespannen, ben eigenlijk super rustig. ook vandaag is het weer super koud, maar de zon schijnt en op de fiets naar het gamelanhuis. alle danseressen zijn er al als ik aan kom, ook een bijzonderheid want meestal is iedereen later dan ik. het is niet echt aangenaam in de ruimte om te verkleden en gamelanspeleres lopen in en uit met hun familie. dat is wel irritant, ook 3 meisjes zijn luidruchtig aan het spelen. Sandra stelt voor dat omdat Intan en ik al onze kain aan moeten voor de mondrorini omdat we geen tijd hebben om ons volledig om te kleden tussen de dansen door, dat wij voor staan en dat zij mijn plek inneemt als dobbelsteentje. ik vind het goed, maar ze moet dit zelf met Mike overleggen, hij wilde perse dat deze keer 2 andere meisjes voor zouden staan dan Monique en Intan. Hij stemt in, qua kleding ziet dat er dan toch beter uit, minder rommelig. De dans gaat goed en iedereen is enthousiast. Daarna is Mike aan de beurt met Gatot Kocoh. Helaas kunnen wij niet kijken want we moeten als de wiedeweer omkleden. mijn kain zat niet lekker tijdens de vorige dans en ik moet toch ook van de kou naar een zekere plaats, dus toch de kain helemaal opnieuw aangetrokken. We zijn net op tijd klaar. de 2e jengkeng voelt dat ik niet lekker zit en ik bedenk me hoe ik overeind kan komen straks, want in de beweging kan ik eigenlijk niet mijn hand gebruiken om me op te duwen, het wordt wat wiebelig opstaan en bij Intan zie ik dat ze 1 sampur vergeet te pakken.
De mondrorini duurt lang, Mas Bambang vergeet weer de eerste steekpartij aan te geven met de getsjrek, maar het gevecht loopt verder lekker, bij het volgende deel van het gevecht krijg ik de pijl niet lekker in de boog en ben aan het freubelen en vergeet bijna mijn stapjes te doen, uit mijn ooghoek zie ik Intan en beweeg mee. ik ben niet helemaal tevreden aan het eind, had me hier erg op verheugd maar door die stomme pijl die ik niet onder controle kreeg ben ik afgeleid.

Na de pauze is er Wayang kulit door Mas Bambang. het verhaal is hoofdzakelijk in het javaans, maar soms zegt ie wat in het engels er tussendoor.
het was weer een geslaagde samenwerking, een volle bak en het publiek was heel enthousiast. na het opruimen van de zaal eten we nog gezamenlijk.