Javaans danstheater

25 oktober, ik fiets naar het gamelanhuis aan de Veemkade in Amsterdam. Vandaag hebben we een gecombineerd optreden met de javaanse surinamers, zij spelen het
verhaal van de geboorte van Aswatama en wij verzorgen 2 dansen, de golek srirejeki en mangoloretno. Vandaag gaat kleine Monique voor het eerst in mijn leven daglenzen in zetten zodat ik weer gewoon mezelf op kan maken en niet alles wazig zie tijdens de dansvoorstelling. ik vind het wel spannend. Ik ben de eerste van de dansgroep die arriveert en zet mn spullen alvast een beetje klaar. In het gamelanhuis is het altijd behelpen met opmaken, ik vind een minitafeltje en een kleedje om op te zitten. Het inzetten van de lenzen gaat best wel snel, de eerste wil natuurlijk niet meteen, en als ie eenmaal zit breekt het zweet me uit en mn hersens raken helemaal in de war omdat ik met 1 oog scherp zie en de ander niet. De tweede gaat gelukkig sneller. Ik heb er ook geen last van, geen irritatie, ik voel ze niet eens zitten. omdat KM de laatste training niet kon oefenen we vantevoren nog even beide javaanse dansen golek en mangoloretno.
Wij starten met de welkomstdans, de golek srirejeki, we zijn met 6 danseressen vandaag. Het animo is niet zo groot, lage opkomst van bezoekers, maar degenen die er zijn, waaronder mijn schoonouders vinden het heel erg leuk. Voor de zomervakantie hebben we eerder met deze groep het programma de geboorte van Aswatama gedaan, toen bij hun op locatie in Den Haag.
Na de pauze doen we nog een tweede dans, de mangoloretno, een echte srimpi. Dat is lang geleden dat we deze srimpi gedaan hebben, ik denk 6 jaar geleden ofzo toen ik nog bij de javaanse dansgroep van Hans zat.
Het leuke van samenwerking is is dat je nog eens leuke andere indonesische of javaanse dansers of danseressen ontmoet. Zoals Deby uit Rotterdam, een leuke vrouw die heel veel verschillende indonesische dansstijlen kent en met wie we mogelijk in de toekomst vaker kunnen samenwerken. Na de voorstelling eten we nog even gezellig met z'n allen een hapje indonesisch, gemaakt door Ivy.

Indiase, Javaanse en Moderne dans in Bijlmer theater

Het is zondag 18 oktober. "Vroeg" op en met de metro naar de Bijlmer. Vanaf station Bijlmer is het nog een aardig eindje lopen naar het nieuwe Bijlmerpark theater. Aan een jongen op een bankje op het plein vraag ik de weg. Er bleken al meer mensen aan hem de weg gevraagd te hebben. Ik moet langs een soort "opvanghuis" voor drugsverslaafden. Gelukkig is het overdag en zie ik San en Mike in de Panda op zoek naar een parkeerplaatsje. We zijn ontzettend vroeg. Ik moet 4 uur wachten voordat ik op hoef. Eerst maar een kopje thee en koffie met z'n allen drinken. Het is allemaal een beetje rommelig georganiseerd. Ik heb een leuk gesprekje met een moderne danser van 21jr. Dansen is zijn leven. Met de Indiase danseressen en dansers hebben we helemaal geen contact. We hebben ze ook helemaal niet zien optreden. Zij oefenen vantevoren nog, daar heb ik iets van gezien. Wij niet. Alles loopt een beetje uit en we moeten nog later op. tijdens het aankleden blijkt ik de verkeerde mekak/bovenstuk meegenomen te hebben, mijn allereerste mekak van 15 jaar geleden. Helaas was ik toch wat steviger geworden en gelukkig had ik m destijds smaller gemaakt en konden we nu de naden er uit halen zodat ie toch paste. OEPS! Eerst gaan de 5 meiden een Golek dansen en passen Mike en ik op Jair, de kleine van kleine Monique. Eerst gilt ie de boel bij elkaar als mama weg loopt om te dansen, maar ome Mike is een goeie oppas en Jair komt tot rust. Als de javaanse dans de Golek is afgelopen en Jair nog nauwelijks over is gedragen aan zijn moeder klinkt de muziek van de Enggar2 , het javaanse dan duet al. Ik heb mijn vest nog aan, gelukkig moet Mike eerst op en kom ik een minuut later. Mike rent achter de coulissen snel (van de verkeerde kant) het podium op. Ik ben in een roes en voor ik het weet en voel is de dans alweer voorbij. In het begin keek ik wat serieus dus Mike had een goeie manier om mij te laten glimlachen. Ook danste ik op een gegeven moment niet meer in de spotlight en kreeg een flinke zet in de goede richting. Moeilijkst is om dan neutraal en glimlachtend te blijven kijken. Als echt professionele amateur javaanse danseres lukte dat mij aardig (volgens mij ; ) ) Al met al een tevreden gevoel over de uitvoering van het duet, hoewel ik het gevoel had gedanst te worden en er dus niet heel veel van mee heb gekregen. Bijzonder.