Javaanse dans tijdens Nederland leest Oeroeg

12 november, reeds vroeg in de middag vertrekken we naar Strijen, een klein plaatsje in Zuid-Holland in de Hoeksche Waard(eiland), waar ik opgroeide. We rijden van file in file en arriveren toch op de afgesproken tijd omdat we een uur eerder vertrokken dan eerder afgesproken. De bieb van Strijen organiseert vanavond een avond in het teken van Nederland leest Oeroeg, indonesische dans en indonesische eten mag dan niet ontbreken. We worden welkom geheten door de Coordinator Hetty. Wat schetst onze verbazing, we worden andermaal in de ruimte bij de toiletten gezet om op te maken en om te kleden. ik moet me inhouden om niet te exploderen, nog zo gevraagd vantevoren, aparte kleedruimte NIET in de toiletruimte. Dan zegt de assistent, oh maar we hebben nog een hele mooie grote plek hierachter,..... schuifdeur gaat open, oh nee, hier is het donker, daar kunnen jullie je niet omkleden he? De kok zegt dan, boven is ook nog een mooie grote ruimte... ik de trap op (hoe komen we straks die ijzeren trap weer af met die strakke kain, vraag ik me bezorgd af?). de zolder is een rommeltje, overal hout en spullen en op de grond allerlei zand en ander ondefinieerbaar gruis. Dan de bijkeuken. Het tafeltje wordt leeg gehaald, de kleedspiegel in de hoek gezet en wij kunnen aan de gang. nou ja, eerst komt de vrouw des huizes met vriendin langs, dan de kok moet al z'n pannen 1 voor 1 langs ons heen ophalen en als we half aangekleed zijn komt de heer des huizes ook doodleuk zonder kloppen de ruimte door gelopen.
We hebben het podium bekeken en hoewel heel schattig bedacht is het veel te klein om in ieder geval de mondrorini te dansen, bij het gevecht zouden we er echt vanaf storten. Die gaan we dus op de vloer doen, maar dan moeten er tafels verschoven worden en het tropische zand weggeveegd worden. wat erg lekker is is dat er vloerverwarming is in de gehele schuur. De javaanse dans golek verloopt enigzins moeizaam omdat onze kains blijven plakken aan de vloerbedekking van het podium waardoor we er bijna overstruikelen. We improviseren ook wat met naar achteren lopen omdat we anders van het podium vallen. Het publiek zit doodstil te kijken en applaudiseert enthousiast na afloop. De mondrorini is de 2e javaanse dans die we doen, op de vloerverwarming vloer, met zand tussen de tenen. We lijken een beetje uit balans en zijn soms helemaal niet synchroon met elkaar aan het dansen. Het schieten van de pijl gaat echter fantastisch omdat er nieuw elastiek in de bogen zit waardoor er echt goed spanning op staat en je dus echt kunt schieten. Dat voelt goed. Ook nu is iedereen weer heel enthousiast. Teruglopend naar de kleedruimte denk ik wel wat gezichten van vroeger te herkennen, ouders van oud klasgenoten. Oh ja we kregen een prachtig boeketje bloemen. Dat was leuk, dat gebeurt nog zelden dat we een bloemetje krijgen. Eigenlijk voelt dat veel fijner dan een vergoeding. (hoewel je de vergoeding wel nodig hebt om de danskleding aan te schaffen en te onderhouden, evenals de make-up). Terug naar rijden duurt zoals normaal zonder files een ruim uur.

De Gordel van Smaragd In Noordwijk aan Zee - Javaanse dans en gamelan

Het is 31 oktober, vanavond hebben we een grote dansvoorstelling in het Palace hotel in Noordwijk aan Zee. We gaan 3 javaanse dansen laten zien, Golek, Enggar, Mondrorini. Ook de gamelan Wiludyeng is vandaag van de partij, helaas doen we geen gezamenlijke voorstelling van javaanse dans met live gamelan (ipv de cd). We rijden met verschillende auto's er heen en ondanks het navigatiesysteem is het even zoeken. Als wij aankomen is de rest er al en omdat we toch wat laat zijn moeten we opschieten met opmaken. Het is koud in de grote vergaderzaal waar we ons mogen omkleden, de airco staat te loeien. Na veel moeite krijgen we ook wat te drinken. Onduidelijk is of we ook wat te eten krijgen (huh ? : ( ??), de manager doet nogal ingewikkeld. De tafels zijn niet echt super handig opgesteld, ik vraag me af of mensen achterin aan de zijkant uberhaupt iets kunnen zien straks. Met wat moeite krijgen we het gedaan dat een paar tafeltjes iets naar achteren worden gezet zodat we net iets meer ruimte hebben dan een postzegel om op te dansen straks. Wij hadden verwacht dat het hotel iemand geregeld zou hebben die alles aan zou kondigen, gelukkig werpt Nick zich op om onze dansen te introduceren. We beginnen met de javaanse dans Golek Srirejeki (he, doen we die niet vaker ; ) ). Daarna doen we het duet de Enggar2.
Intussen moeten Intan en ik ons omkleden voor de laatste dans de mondrorini. We hebben echter ontzettende honger en bietsen alvast een lekker bordje indonesisch eten. Wij hebben geluk afgedwongen, want de rest mag pas als de gasten gegeten hebben wat te indonesisch eten gaan halen. Vandaag heb ik met iets minder strak ingeregen dan vorige week voor de mangoloretno (javaanse srimpi) zodat ik normaal in jengkeng straks kan zitten zonder om te vallen of te kunnen ademhalen. Tijdens het omkleden en eten horen we Justine Pamelay allerlei indische liedjes uit de oude doos zingen, het pasar malam gehalte stijgt.
Dan is het tijd voor de javaanse gevechtsdans onze lievelingsdans de mondrorini. Omdat ik nog steeds last heb van mijn verstuikte enkel en mijn voet verkeerd neerzet val ik bijna om als ik in jengkeng ga zitten, schaamrood op mijn kaken, gelukkig zie je dat niet onder de plakaat make-up. De rest van de dans verloopt wel lekker. Ik heb het weer helemaal warm. Alles gaat weer lekker stromen altijd tijdens deze javaanse gevechtsdans. (vandaag zelf voor het eerst mn daglenzen ingezet onder de bezielende(hmm) begeleiding van manlief; wat een uitkomst voor dansoptredens is dat)