Javaanse dans tijdens Nederland leest Oeroeg

12 november, reeds vroeg in de middag vertrekken we naar Strijen, een klein plaatsje in Zuid-Holland in de Hoeksche Waard(eiland), waar ik opgroeide. We rijden van file in file en arriveren toch op de afgesproken tijd omdat we een uur eerder vertrokken dan eerder afgesproken. De bieb van Strijen organiseert vanavond een avond in het teken van Nederland leest Oeroeg, indonesische dans en indonesische eten mag dan niet ontbreken. We worden welkom geheten door de Coordinator Hetty. Wat schetst onze verbazing, we worden andermaal in de ruimte bij de toiletten gezet om op te maken en om te kleden. ik moet me inhouden om niet te exploderen, nog zo gevraagd vantevoren, aparte kleedruimte NIET in de toiletruimte. Dan zegt de assistent, oh maar we hebben nog een hele mooie grote plek hierachter,..... schuifdeur gaat open, oh nee, hier is het donker, daar kunnen jullie je niet omkleden he? De kok zegt dan, boven is ook nog een mooie grote ruimte... ik de trap op (hoe komen we straks die ijzeren trap weer af met die strakke kain, vraag ik me bezorgd af?). de zolder is een rommeltje, overal hout en spullen en op de grond allerlei zand en ander ondefinieerbaar gruis. Dan de bijkeuken. Het tafeltje wordt leeg gehaald, de kleedspiegel in de hoek gezet en wij kunnen aan de gang. nou ja, eerst komt de vrouw des huizes met vriendin langs, dan de kok moet al z'n pannen 1 voor 1 langs ons heen ophalen en als we half aangekleed zijn komt de heer des huizes ook doodleuk zonder kloppen de ruimte door gelopen.
We hebben het podium bekeken en hoewel heel schattig bedacht is het veel te klein om in ieder geval de mondrorini te dansen, bij het gevecht zouden we er echt vanaf storten. Die gaan we dus op de vloer doen, maar dan moeten er tafels verschoven worden en het tropische zand weggeveegd worden. wat erg lekker is is dat er vloerverwarming is in de gehele schuur. De javaanse dans golek verloopt enigzins moeizaam omdat onze kains blijven plakken aan de vloerbedekking van het podium waardoor we er bijna overstruikelen. We improviseren ook wat met naar achteren lopen omdat we anders van het podium vallen. Het publiek zit doodstil te kijken en applaudiseert enthousiast na afloop. De mondrorini is de 2e javaanse dans die we doen, op de vloerverwarming vloer, met zand tussen de tenen. We lijken een beetje uit balans en zijn soms helemaal niet synchroon met elkaar aan het dansen. Het schieten van de pijl gaat echter fantastisch omdat er nieuw elastiek in de bogen zit waardoor er echt goed spanning op staat en je dus echt kunt schieten. Dat voelt goed. Ook nu is iedereen weer heel enthousiast. Teruglopend naar de kleedruimte denk ik wel wat gezichten van vroeger te herkennen, ouders van oud klasgenoten. Oh ja we kregen een prachtig boeketje bloemen. Dat was leuk, dat gebeurt nog zelden dat we een bloemetje krijgen. Eigenlijk voelt dat veel fijner dan een vergoeding. (hoewel je de vergoeding wel nodig hebt om de danskleding aan te schaffen en te onderhouden, evenals de make-up). Terug naar rijden duurt zoals normaal zonder files een ruim uur.